المپیک معلولان

چند سال پیش در جریان بازی های پاراالمپیک(المپیک معلولان) درشهر سیاتل آمریکا 9نفر از شرکت کنندگان دوی صدمتر پشت خط آغاز مسابقه قرارگرفتند. همه این 9نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم. 

آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند. 

بدیهی است که آنها قادر به دویدن با سرعت نبودند و حتی نمیتوانستند به سرعت قدم بردارند اما هریک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشیدند تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال شوند. 

ناگهان در بین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد. 

این دختر به زمین افتاد و یکی دو غلت روی زمین خورد و به گیره افتاد. 

هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند و ایستادند. 

سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند. 

یکی از آنها که مبتلا به سندروم داون(عقب ماندگی شدید جسمی و روانی)بود خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت: این دردت رو آروم می کنه.. 

سپس هر 9نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند. در واقع همه آنها اول شدند. 

تمام جمعیت حاضر در ورزشگاه با دیدن چنین صحنه ای به پا خاستند و به احترام آنها 10دقیقه به طور پیوسته کف زدند....